گل  گندم . . .

بخون با من نترس از گوله دشمن        بیا بیرون بیا بیرون از این مرداب

نگو رفت تا هزار آفتاب هزار مهتاب        نگو کو تا دوباره بپریم از خواب
 
نگو  تقوای  ما  تسلیم  و  ایثاره          نگو  تقدیر  ما  صد تا  گره  داره
 
نخواب وقتی که هم بغضت به زنجیره    نخواب وقتی که خون از شهر سرازیره

سکوت شیشه های شب غمی داره    ولی خشم تو مشت محکمی داره

بخواب ای حسرت سفره گل گندم        نباش تو دالونای قصه سر در گم

نخواب رو بالش پرهای پروانه               که فریاد تو رو کم داره این مردم