بهار زودتر بیا . . .

بهار زودتر بیا؛
که در دلم پر است شور گفتگو
که خفته در وجود من هزار شوق و آرزو

بهار زودتر بیا؛
پرستوی خیال من کشیده بال
                                        تا کند کنج سقف لانه ای
و هر زمان برای مرغکان بسته پر
                                          دوباره سر دهد ترانه ای

بهار زودتر بیا؛
بریز روی زلفهای سرکشم 
                                   شکوفه های سیب را
که چون عروس جلوه گر شوم
                                       ز تلخی زمانه بی خبر شوم

بهار زودتر بیا؛
که دل درون سینه بال می زند
در آرزوی سبزه های رسته در کنار جو
در آرزوی آن نسیم صبحدم
که هر زمان پیام عشق می برد به خانه خانه؛ کو به کو

بهار زودتر بیا؛
که کوره راههای زندگی؛ شوند پر زپونه ها
ز لاله های آتشین؛ ز سبزه های دلنشین

بهار زودتر بیا؛ 
که آسمان
              پر از ستارگان شود
دل پر آرزوی من 
                    ز نو گهر فشان شود

بهار زودتر بیا؛
که عشق در وجود من  
                            درون تار و پود من
چنان نشسته جاودان
                            که تا ابد بود جوان 
                                                   دل پر آرزوی من!

قدرت عشق

در این شلوغی شهر چه کسی باور می کند که تو صبحدم؛

با نوای پرنده کوچکی که چون قاصد عشق بر من می فرستی

مرا بیدار می کنی!

یا زمانیکه از تو گله مند می شوم غنچه گل شمعدانی را

در مقابل چشمانم شکوفا می کنی!

حال آنکه عشاق تنها گلی را از شاخه جدا می کنند و

در دستان یکدیگر قرار می دهند.

من تصور می کنم قدرت عشق در وجود آنان به اندازه ای نیست که

خود بتواند گلی را شکوفا کند!!

پاسخ چلچله ها را تو بگو

قصه ی ابر هوا را تو بخوان

تو بمان با من؛ تنها تو بمان

در دل ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقی ست

آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش!

بیا بهار من . . .

ببین بهار می رسد      تو هم بیا ز دورها

ز دشت ها ز کوه ها     ز ظلمت و ز نورها

بیار هدیه بهر من         ز پونه های نازنین

سپید و زرد و صورتی    شکوفه های دلنشین

ببین بهار می رسد       تو هم بیا بهار من

بیا مرا به همرهت         ببر به سوی آسمان

بریز روی زلف من          جواهر از ستارگان

بساز زورق از صدف       ببر ز خاک ها مرا

بیا که خسته ام دگر      ز قید و بند زندگی

کعبه

بگرفت جا به دامن کربلا حسین    
                                           
                                          با درد و غم نمود هم آغوش کعبه را

از بس که اشک ریخته در ماتم حسین
                                         
                                                  چون زمزم است چشمه ی پر جوش کعبه را

خون خدا به کربلا موج می زند

                                       بینم ولی ساکت و خاموش کعبه را

یا نیست جز خیال شه کربلا به سر

                                              یا خاطرم نموده فراموش کعبه را