گل  گندم . . .

بخون با من نترس از گوله دشمن        بیا بیرون بیا بیرون از این مرداب

نگو رفت تا هزار آفتاب هزار مهتاب        نگو کو تا دوباره بپریم از خواب
 
نگو  تقوای  ما  تسلیم  و  ایثاره          نگو  تقدیر  ما  صد تا  گره  داره
 
نخواب وقتی که هم بغضت به زنجیره    نخواب وقتی که خون از شهر سرازیره

سکوت شیشه های شب غمی داره    ولی خشم تو مشت محکمی داره

بخواب ای حسرت سفره گل گندم        نباش تو دالونای قصه سر در گم

نخواب رو بالش پرهای پروانه               که فریاد تو رو کم داره این مردم



 

ساحل

کسی  آمد  که  حرف  عشق و  با  ما  زد
                                                        دل  ترسوی  ما  هم  دل به  دریا  زد

به  یک  دریای  توفانی
                               دل  ما  رفته  مهمانی

چه دوره ساحلش؛ از دور پیدا نیست
                                                 یه عمری راهه و در قدرت ما نیست
باید پارو نزد؛ وا داد
                          باید دل رو به دریا داد

خودش می بردت هر جا دلش خواست
                                                    به هر جا برد بدون ساحل همونجاست

به امیدی که ساحل داره این دریا         
                                             به امیدی که آروم می شه تا فردا

به امیدی که این دریا فقط شاه ماهی داره
                                             
                                             به عشقی که نمی بینی شباش رو بی ستاره
دل  ما  رفته  مهمانی
                              به  یک  دریای  توفانی  
                                                         

عادت . . ..

روی  سکوی  کنار  پنجره          همه  شب  جای  منه

چند ورق کاغذ و یک دونه قلم
                                           همیشه  یار  منه

کاغذای خط خطی از کنار در باز پنجره
                                           می پرن  توی  کوچه

سر حال از اینکه آزاد شدن        
                            نمی دونن که اسیر دل سنگ باد شدن

دیگه  بیداری  شب  عادتمه       همدم  سکوت  تنهایی  من
                                                                                  تیک تیک ساعتمه

روزهای  بهانه و تشویش       روزگار  ترانه و اندوه

روزهای  بلند و بی فرجام       از  فغان  نگفته ها  انبوه

روزهای دروغ و صد رنگی        پوچ و خالی ز دل سپردن ها

روزگار  پلید  و  دژخیمی         بر  سر  دار  یار  بردن ها

من  از  این  خسته ام  که  می بینم
                                                  تیرگی  هست  و  شب  چراغی نیست
پشت  دیوارهای  تو در تو
                                  هیچ  سبزینه ای  ز  باغی  نیست

شبانه . . .

عصر  عظمت های  غول آسای  عمارت ها
                                                        و  دروغ.

عصر  رمه های  عظیم  گرسنگی
و  وحشتبار ترین  سکوت ها
 زندانها انباشته از مغزها ...

عصری  که  شرم  و  حق
                                   حسابش  جداست

عصر  توهین  آمیزی  که  آدمی
مرده ای  است
                    با  اندک  فرصتی  از  برای  جان  کندن

چرا  که  رسالت  انسان
                                هرگز  این  نبوده  است!