یلدای عاشق ...

شب عاشقان بیدل چه شبی دراز باشد

تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد

عجب است اگر توانم که سفر کنم زدستت

به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد؟

زمحبتت نخواهم که نظر کنم به رویت

که محب صادق آن است که پاکباز باشد

به کرشمه عنایت نگهی به سوی ما کن

که دعای دردمندان زسرنیاز باشد

خرّمی بر شما مستدام٬ یلداتان بی پایان!

امشب قصد  آن دارم که روال را بر هم بزنم.
شعر می گویم اما شعر دل..
از ناب ترین احساسی که در تمام عمرم لمس کرده ام٬ و همانا :

«آن را که به دل زعشق مهتاب افتد

کی از بد و بیم خلق در تاب افتد

بنگر که به قدر ذره ای تر نشود

گر دامن آفتاب در آب افتد»

مهم آن است که عشق باشد...

 
«آری آغاز دوست داشتن است

گر چه پایان راه نا پیداست

من به پایان دگر نیاندیشم

که همین دوست داشتن زیباست !»

و عشقی که خدایی باشد٬ چه دلنشین است ...


  خدایا
    تو با آن بزرگی
      در آن آسمانها
          چنین آرزویی
             بدین کوچکی را
                  توانی برآورد
                    آیا؟

وصف عاشقانه از عشق!

عشق جوان است و نازک طبع.
عشق بر زمین که سخت است؛ قدم نمی گذارد و سر مردمان هم
زیاد نرم نیست که بر آن پا بگذارد.
اما بر دل و جان مردمان می گذارد که لطیف ترین چیزهاست.
جایی که لطافت هست گذرگاه عشق است و
آنجاست که عشق منزل می کند.
در هر دل و جانی هم منزل نمی کند؛ چه بسا جان ها که سختند.
پس عشق جوان ترین و لطیف ترین خدایانست.
عشق شاعر است. و موجب شاعری دیگران نیز عشق است!
پس کسی که چنین است؛ ناچار خود باید شاعر باشد.
سایش دست عشق؛ مردمان را شاعر می کند هر چند پیش از آن
با خدای شعر بیگانه باشند!!
روشن است که عشق به زیبایی ست؛ چون عشق را با زشتی الفتی نیست.
عشق نیکو ترین و زیبا ترین خدایانست.
آنها که از او بی بهره اند؛به جانش طالبند و کسانی که از او بهره دارند چون جانش
گرامی می دارند.
«پدر ظرافت و جلال؛ اشتیاق و آرزو؛ نرمی و وقار عشق است» 

به باغ همسفران

صدا کن مرا ..

صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید !

 
در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تا  برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد

و خاصیت « عشق » این است

کسی نیست ! 

بیا زندگی را بدزدیم ٬آن وقت

میان دو دیدار قسمت کنیم

بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم

بیا زودتر چیز ها را ببینیم

ببین عقربک های فواره در صفحه ساعت حوض

زمان را به گردی بدل می کنند

بیا آب شو  مثل یک واژه در سطر خاموشی ام

بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی « عشق » را ...

دل تنگ. . .

یکی تو صحنه ی یادم نشسته 
                                      که از من دوره امشب

به زیر گنبد آبی احساس
                                     یکی بود و یکی هست

قسم به قصه های عاشقونه
                                     دلم تنگ کسی هست

کسی که قصه ی ناب نگاه و
                                     یه مهتاب؛ شب به من گفت

از اون شب تو همه شبهای مهتاب
                                              به یادش خوابم آشفت

همون که کوچه ی بن بست عشق و
                                                  به نام دلگشا خوند

منو به خونه ی گرم دلش برد
                                      دل و عاشق سرا خوند

تو اون کوچه که اسمش دلگشا بود
                                               دلم تنگ کسی هست

تو اون خونه که یک عاشق سرا بود
                                               دلم تنگ کسی هست

به زیر گنبد آبی احساس
                                  یکی بود و یکی هست!