راز حافظ . . .

عید است و آخر گل و یاران در انتظار   ساقی بروی شاه ببین ماه و می بیار

دل برگرفته بودم از ایام گل ولی         کاری بکرد همت پاکان روزه دار

خوش دولتیست خرم و خوش خسروی کریم

                                          یارب ز چشم زخم زمانش نگاه دار

حافظ چو رفت روزه و گل نیز می رود

                           ناچار باده نوش که از دست رفت کار

عید بر همه ی دوستان مبارک 

حکایت

نخوانده ای شاید درین کتاب حکایت ما را

همیشه در آغاز؛ چو موج تازه نفس؛ پر خروش؛ در پرواز

سرود شوق به لب؛ گرم مستی و آواز

سحر به بوسه خورشید شعله ور گشتن

شب از ترس جدایی به سوی ماه دویدن

فرونشستن؛ برخاستن؛ درافتادن

دوباره جوشیدن  دوباره کوشیدن
تن از کشاکش گرداب ها به در بردن

همه تلاش برای رسیدن؛ آسودن
رسیدنی که دهد دست؛ اما نه دیر

در آن صدف که تو جان خواندی اش؛ گهر گشتن
نه گوهری که شود زیوری زلیخا را
دلی به گونه ی خورشید؛ گرم  روشن  پاک
که جاودانه کند غرق نور دنیا را

اگر هنوز به این بیکران نپیوستی!
از دست وامگذاری امید فردا را