گل امید

هوا هوای بهار است و باده٬ باده ی ناب

به خنده خنده بنوشیم و جرعه جرعه شراب

در این پیاله ندانم چه ریختی٬ پیداست

که خوش به جان هم افتاده اند٬ آتش و آب

فرشته روی من ای آفتاب صبح بهار

مرا به جامی از این آب آتشین دریاب

به جام هستی ما ای  شراب عشق بجوش 

به بزم ساده ی ما ای چراغ ماه٬ بتاب

گل امید من امشب شکفته در بر من

بیا و یک نفس ای چشم سرنوشت٬ بخواب

مگر نه خاک ره این خرابه باید شد

بیا که کام بگیریم از این جهان خراب

نیایش محبت

تو درخت روشنایی، گل مهر برگ و بارت
تو شمیم آشنایی، همه شوق ها نثارت
تو سرود ابر و باران و طراوت بهاران
همه دشت انتظارت

هله، ای نسیم اشراق کرانه های قدسی
بگشا به روی من پنجره ای ز باغ فردا
که شنیدم از لب شب، نفس ستاره ها را

دلم آشیان دریا شد و نغمه ی صبوحم
گل و نگهت ستاره
همه لحظه هام محراب نیایش محبت
تو بمان که جمله ی هستی به صفای تو بماند

چو نگاه روشنت هست، چه غم که برگ ها را
به سحرگهان نشویند به روشنان باران
به ستاره برگ ناهید
نوشتم این غزل را
که بر این رواق خاموش به یادگار ماند

ز زبان سرخ آلاله شنیدم این ترانه
که اگر جهان بر آب است
ترنم تو بادا و شکوه جاودانه !

بانگ دریا

سینه باید گشاده چون دریا

      تا کند نغمه ای چو دریا ساز

نفسی طاقت آزموده چو موج

      که رود صد ره و برآید باز

تن طوفان کش شکیبنده

      که نفرساید از نشیب و فراز

بانگ دریادلان چنین خیزد

      کار هر سینه نیست این آواز

سال نو سلام !

باز

این زمین تندگام

برف  را ز روی  گرده می تکاند  و به صد زبان

آفتاب را

می دهد سلام

باز باد  خوش  خبر

بهار شکفته می دهد پیام

می دود  میان  لاله ها  غزل سرا

جامهایشان

می زند به جام

باز ابر باردار

خیمه می زند  به روی بام

باز بر شگون مجلس بهار

بید می پراکند  به رقص  صوفیانه اش

گیسوان سبزفام

باز نبض جویبار نقره می زند به توده علف

با گذار آبهای رام

روز می رسد

روز دیگری که از نویی گرفته نام

خاسته ز جا

مردمی به راه مردمی نهاده  پا

در سرود

در صلا

    سال نو  سلام

    سال  نو  سلام

زندگی ؟

زندگی تکه کاهی است که کوهش کردیم
زندگی کوه بزرگی است که کاهش کردیم

زندگی نیست به جز نم نم باران بهار
زندگی نیست به جز دیدن یار

زندگی نیست به جز عشق
به جز حرف محبت به کسی
ورنه هر خار و خسی، 
                             زندگی کرده بسی!

زندگی گهگاهی مثل یک کوه بلند است
مثل یک کاه سبک
                          زندگی بیشترش سنگین است!

زندگی بیشترش فانوس است، لب دریای خیال آویزان
می توان آن را دید و نه بیش، روشن است،  
                                                        اما؛ به اندازه ی خویش!

زندگی بیشترش کمرنگ است
آب هم آبی نیست، بیرنگ است

زندگی یک خدا هم دارد که من از او نمی ترسم
خود او می گوید: مهربان است 
                                          مهربان ترس ندارد!

زندگی هر طرفش دیوار است،
گاه گاهی دری، پنجره ای هم دارد
کاش می شد که خدا،خانه اش پر از پنجره بود
چندتا کافی نیست
                         همه را باید دید!

زندگی نیست به جز نم نم باران بهار
زندگی نیست به جز دیدن یار
زندگی نیست به جز عشق!