آن گاه که ضربه های تیشه ی زندگی را
به ریشه ی آرزوهایت حس می کنی،
به خاطر بیاور؛
که زیبایی شهاب ها، از شکستن قلب ستاره هاست!*
کشتن پروانه . . .
آن زمانی که بهار در سبد جا می شد
قطره های باران، همه دریا می شد
آن زمانی که طلوع، پشت هر پنجره بود
و حریر سادگی، تن هر خاطره بود
آن زمان که گندم اعتبار خاک بود
مثل حس پرواز، آسمان هم پاک بود
از پرنده در قفس، ما چه مغموم بودیم
مثل حس کودکی ما چه معصوم بودیم
آن زمان زیبا بود چون دیار قصه ها
و چه بی تکرار بود چون نخستین بوسه ها
عطر نان گرم عشق در هوای خانه بود
و بزرگ ترین گناه کشتن پروانه بود !
آه چه فرصت ها که از دست دادیم
قلب کوچه رو به بن بست دادیم!