کشتن پروانه . . .
آن زمانی که بهار در سبد جا می شد
قطره های باران، همه دریا می شد
آن زمانی که طلوع، پشت هر پنجره بود
و حریر سادگی، تن هر خاطره بود
آن زمان که گندم اعتبار خاک بود
مثل حس پرواز، آسمان هم پاک بود
از پرنده در قفس، ما چه مغموم بودیم
مثل حس کودکی ما چه معصوم بودیم
آن زمان زیبا بود چون دیار قصه ها
و چه بی تکرار بود چون نخستین بوسه ها
عطر نان گرم عشق در هوای خانه بود
و بزرگ ترین گناه کشتن پروانه بود !
آه چه فرصت ها که از دست دادیم
قلب کوچه رو به بن بست دادیم!
مرا که با تو شادم پریشان مکن
بیا و سیل اشکم به دامان مکن
بیا به زخم عاشقان مرهم
دل مرا یکدم ز غم رها کن
..................................................................
نمی توانم سخن نگویم
اگر بپر سد کسی ز حالم
فلک به سنگ کینه ها
شکسته قامت مرا
مگرچه کرده ام خدایا؟
شکسته سر شکسته پا
زیار اشنا جدا
کنون کجا روم خدایا؟
.........................................................
سلام .خوبی
شبت ستاره بارون .
لظت بردم.شاید روزی منم صندوقچه دلم رو باز کنم . امیدوارم بهشه داخلشو .................
از وبلاگ من دیدن کن و البته نظر یادت نره.من خیلی دوست دارم که با هم تبادل لینک کنیم.نظرت چیه؟منتظر جوابت هستم.
بای تا های