عطر  زرد  گل  یاسو  نمی خوام

نمره  بیست  کلاسو  نمی خوام


عشق  رو  نقطه  جوشو  نمی خوام

دوره گرد  گل  فروشو  نمی خوام


شعرای  ساده  و  تازه  نمی خوام

اونکه  می گه  اهل  سازه  نمی خوام


سفر  دور  جهانو  نمی خوام

رنگای  رنگین  کمانو  نمی خوام


اذر  و  خرداد  و  تیرو  نمی خوام

ادمای  سربزیرو  نمی خوام


حرفای  نقره ای  رنگو  نمی خوام

جز  تو  هیچی  از  خدامون  نمی خوام

پنجره

من  فقط  از  ماله  دنیا 

                              دو  تا  پنجره  دارم

تو  یکیش  یک  کفه  دست  اسمون  و . . .

                              تو  یکیش  پرنده  دارم

من  فقط  از  ماله  دنیا

                              دو  پر  شکسته  دارم

با  دو  تا  باله  شکسته

                              سهم  من  یک  تیکه  کوه

روی  کوه  درختی  نیست

                               روی  کوه  ادمی  نیست

روی  کوه  سنگه  و  سنگ

                               روی  کوه  برفه  و  برف

من  اگه  بازم  بخونم 

                               گندما  سبز  میشن

دخترا  با  درسشون  شعر  میخونن

                              پسرا  با  مشقشون  عاشق  میشن 

من  از  صدای  گریه  تو            به  غربت  بارون  رسیدم

                 تو  چشات  باغ  بارون  زده  دیدم

چشم  تو  همرنگ  یه  باغه     تو  غربت  غروبه  پاییز

                 مثل  من  از  یک  درد  کهنه  لبریز

تو  مثل  یاد  بازی  من            تو  کوچه های  پیر  و  خاکی

                  هنوزم  برای  من  عزیز  و  پاکی

اشتی

ان  شاخه  برهنه  گیلاس

کز  باد  سرد  اخر  پاییز  می رمید

با  خنده  بهار

باز  از  نسیم  بوی  خوش  اشتی  شنید!

و باز می نگرم...

از پس اندوه و غم‌٬ حس‌ رها شدن را می آزمایم و چه زیبا و دلنشین است..
تنها نیاز من٬ گنجینه ای بود که در قلب خود مروارید پاکی و صفا را برایم به ارمغان آورد
و اینک تمام وجودم لبریز بودن اوست.
راهی را سرآغاز می جویم که در آن « عشق و اعتماد در آمیزند » و می نگرم به لطف ایزدی که امیدم نا امید نگردد
و باز می نگرم...