تا روز مبادا . . .

جایی که شبنم گل؛ خود تگرگه

باغ پاییزی ما مسلخ برگه

وقتی میرغضب خداوند زمینه

وقتی هر شب زده ای ستاره چینه

از تو خوندن؛ از تو سر رفتن و موندن

حیرت و حسرت دیرینه همینه

ای هوای تازه ی باغ معلق

ای قدیمی؛ مثل خواب دور زورق

همتی کن پای این طاق شکسته

دل دلی کن؛ ای صدای خوب بر حق

زخمه های هق هق تو؛ مرهم من

ای تو راه باز پرپیچ و خم من

با تو رفتن تا ته خواب پریا

با تو رقصیدن تا آخر صداها

چه شکوهی داره با تو؛ با تو رفتن

تا همیشه؛ حتی تا روز مبادا . . .