گل همیشه بهار

نزدیک بود آن همه گلهای نازنین
بی آب و آفتاب در آن گوشه جان دهند

وان غنچه های تشنه لب ناشکفته نیز
رفتند داغ غم، به دل باغبان نهند

نزدیک بود گلشن زیبا و بانشاط
ریزد به خاک آن همه نقش و نگار را

نزدیک بود آن چمن سبز و دلگشا
دیگر به عمر خویش نبیند بهار را!

افسرده بود سوسن و پژمرده بود یاس
نه مژده امید نسیمی، نه شبنمی

بر لب رسید جانم و در واپسین نگاه
تنها امید دیدن او بود و « او » نبود

خورشید عشق خنده زد و تیرگی شکافت
او جلوه کرد و بر دل من نور عشق تافت

او روح عشق و موهبت آسمانیم
او آسمان روشن عشق و جوانیم

حالا؛ گل همیشه بهار است طبع من
از فیض اوست کاین همه قول و غزل مراست!

فرا رسیدن نوروز باستانی و بهار طبیعت بر شما خجسته باد.