یک شب ...

یک شب٬ از دست تو من
باده ای خواهم خورد
که مرا با خود٬ تا آنسوی اسرار جهان خواهد برد

من٬ امیدی را در خود بارور ساخته ام
تار و پودش را٬ با عشق تو پرداخته ام
مثل تابیدن مهری در دل
مثل جوشیدن شعری از جان
مثل بالیدن عطری در گل
جریان خواهم یافت

مست از شوق تو٬
از عمق فراموشی٬
راه خواهم افتاد
باز از ریشه به برگ
باز از «بود» به «هست»
باز از خاموشی تا فریاد !

مهر ایران زمین


اگر ایران به جز ویرانسرا نیست
                                          من این ویران سرا را دوست دارم

اگر تاریخ ما افسانه رنگ است
                                          من این افسانه ها را دوست دارم

نوای نای ما گر جانگداز است
                                          من این نای و نوا را دوست دارم

اگر آب و هوایش دلنشین نیست
                                          من این آب و هوا را دوست دارم

به شوق خار صحراهای خشکش
                                          من این فرسوده پا را دوست دارم

من این دلکش زمین را می پرستم
                                          من این روشن سما را دوست دارم

اگر بر من ز ایرانی رود زور
                                          من این زور آزما را دوست دارم

اگر آلوده دامانید اگر پاک
                                          من ای مردم شما را دوست دارم

پژمان بختیاری

بازگشت . . .

بی مرغ؛ آشیانه چه خالیست!

خالی تر آشیانه مرغی
کز جفت خود جداست!

آه ؛ ای کبوتران سپید شکسته بال
اینک به آشیانه دیرین خوش آمدید!

اما دلم به غارت رفتست
با آن کبوتران که پریدند؛
با آن کبوتران که دریغا
هرگز به خانه بازنگشتند . . .

به کجا...

به کجا چنین شتابان؟
گون از نسیم پرسید
  دل من گرفته زینجا
  هوس سفر نداری
  ز غبار این بیابان؟
همه آرزویم ، اما
چه کنم که بسته پایم

به کجا چنین شتابان؟
  به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم

سفرت به خیر! اما ،‌ تو و دوستی ،‌ خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها ،‌ به باران
برسان سلام ما را.

زبان نگاه !

نشود فاش کسی آن چه میان من و توست
تا اشارت نظر؛ نامه رسان من و توست
گوش کن؛ با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش؛ ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفتگویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است؛ نشان من و توست
سایه! ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر
وه از این آتش روشن که به جان من و توست