اکسیژن

روز اول سایه بودی
ته کوچه ؛ پشت شمشاد
پشت خواب سبز لادن
یه جایی بین دو میلاد
روز دوم نامه بودی
نامه یی  از  جنس  پولک
عطر  سرخ  لاله  بودی
سیب  نازک ؛ سیب  قندک
                                      چه روزایی خالی از بغض حسادت
                                      چه هوایی پر اکسیژن عادت
                                      چه شب هایی همه دلتنگ سپیده
                                      چه  صدایی  پر  نت های  کشیده
روز سوم روز بازی
گل یا پوچ و سنگ و شیشه
خنده ی تو  ترد و تازه
روز چهارم خط خطی شد
دفتر  مشق  سپیده
دست های  جوهری مون  هم
تو  نگو  به  گل  رسیده
پنجمین روز من تو
روز خلق این ترانه
انفجار رود و جنگل
انفجاری عاشقانه . . .

مسافر
غصه نخور مسافر
  اینجا ما هم غریبیم
    از دیدن نور ماه
      یه عمره بی نصیبیم

غصه نخور مسافر
  اونجا هوا که بد نیست
    اینجا ولی آسمون
      اشک ریختنم بلد نیست

غصه نخور مسافر
  بازم میای به زودی
    ما رو بگو چه کردیم
      از وقتی تو نبودی

غصه نخور مسافر
  همیشه اینجوری نیست
    همیشه که عزیزم
      راهت به این دوری نیست

غصه نخور مسافر
  تو خود ِ آسمونی
    در آرزوی روزی
      که بیای و بمونی

غصه نخور مسافر
  غصه اثر نداره
    غصه نخور مسافر
      غصه نخور ستاره...

گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام

و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهایتان زخم دار است.

با ریشه چه می کنید ؟

          گیرم که بر سر این باغ‌٬ بنشسته در کمین پرنده ای

          و پرواز را علامت ممنوع میزنید؛

          با جوجه های نشسته در آشیان چه می کنید ؟

گیرم که می کشید

گیرم که می برید

گیرم که می زنید

با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید ؟

آفتاب  می شود . . .

نگاه کن چگونه سایه سرکشم

اسیر دست آفتاب می شود

نگاه  کن
تمام هستیم خراب میشود
شراره ای مرا به کام می کشد
مرا به اوج می برد ؛ مرا به دام می کشد

نگاه  کن
تمام آسمان من
پر از شهاب می شود

تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاجها ؛ ز ابرها ؛ بلورها

مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعرها و شورها
به راه پر ستاره می کشانی ام
فراتر از ستاره می نشانی ام

نگاه  کن
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم
نگاه کن که من کجا رسیده ام
به کهکشان؛ به بیکران؛به جاودان
نگاه کن که موم شب براه ما
چگونه قطره قطره آب می شود

به روی گاهواره های شعر من
نگاه  کن
تو  میدمی  و  آفتاب  می شود

پند . . .

چنان زی که گر کردار و گفتارت ؛ جهان در نوشت

شرمسار نباشی ؛ حتی اگر آنچه در نوشته ای حقیقت نباشد

حقیقی دوست به دیدار نخست چنانت درک خواهد کرد
که دیگران به هزاره ای.

آرزویی  در  سر  نمی شکفد  
      
       جز آنکه توان برآوردنش نیز به تو ارزانی شده باشد

آرزومند  را  اما
                   کوششها  باید!