آرزوی . . .

در آرامش شبهای عشق که در آن نهال زندگی نشانده می شود و

مشعل حیات دست به دست می گردد؛ با دیدن ماه خاموش و درخشان

هیجانی مرموز روح مرا فرا می گیرد.

دیگر خویشتن را زندانی ظلمت جانکاه نمی یابم زیرا هر لحظه دل خود را

در آرزوی مقامی بالاتر می بینم.

دیگر از دوری راه نمی هراسم و از رنج سفر نمی فرسایم.

گل لاله . .

لالا لالا  دیگه بسه گل لاله           بهار سرخ امسال مثل هر ساله

نخواب آروم گل بی خار و بی کینه
                                             نمی بینی نشسته گوله تو سینه

نترس از گوله دشمن گل لادن      که پوست شیره پوست سرزمین من

نخواب آروم گل بادوم ناباور           گل دل نازک خسته؛ گل پر پر

نگو باد ولایت پرپرت کرده              دلاور قد کشیدن رو بگیر از سر

دوباره قد بکش تا اوج فواره           نگو این ابر بی بارون نمی ذاره

نذاشتن هم صدایی رو بلد باشیم
                                              نذاشتن حتی با همدیگه بد باشیم
کتابهای سفید رو دوره می کردیم
                                               که فکر شب کلاهی از نمد باشیم

ایران

عطر شمال باید بیاد          تا اینکه شعرم گل کنه

فکر عبور از جنگل و            رودخونه بی پل کنه

باد جنوب باید بیاد             تا قلبمو مجنون کنه

چشمه خشک اشکم و      جاری تر از کارون کنه

قامت زخم خورده تاک         آبی آسمون پاک

از بیکران تا به مغاک           طلای مونده زیر خاک

قسمتی از ثروت من           از سهم ارث پدری است

که غارت دشمن و دوست    در عالم بی خبری است

یه دنیا آشفته دلی             عالمی از ساده دلی

یه دورنمای ساحلی            سقف همیشه کاه گلی

قلبی به وسعت زمین          به خاطر تو می زنه
                         
                      ای سرزمین نازنین