سپیده عشق . . .

آسمان همچو صفحه دل من
روشن از جلوه های مهتابست

تن صدها ترانه می رقصد
در  بلور  ظریف  آوایم
لذتی  ناشناس  و  رویا رنگ
می دود  همچو  خون  به رگهایم

آه . . ؛ گویی ز دخمه دل من
روح شبگرد مه گذز کرده
یا نسیمی در این ره متروک
دامن از عطر یاس تر کرده

بیگمان زان جهان رویایی
زهره بر من فکنده دیده عشق
می نویسم به روی دفتر خویش
جاودان باشی ای سپیده عشق

ناب

تو  ای  نایاب ؛ ای  ناب

مرا  دریاب ؛ دریاب

منم  بی نام ؛ بی بام

مرا  دریاب ؛ تا  خواب

مرا  دریاب  من  خوبم

هنوزم  آب  می کوبم

هنوزم  شعر  می ریسم

هنوزم  باد  می روبم

مرا  دریاب  در  سرما       مرا  دریاب  تا  فردا

مرا  دریاب  تا  رفتن         مرا  دریاب  تا  اینجا

مرا  دریاب  تا  باور           مرا  دریاب  تا  آخر

مرا  دریاب  تا  پارو           مرا  دریاب  تا  بندر

تو  ای  نایاب ؛ ای ناب      مرا  دریاب  دریاب

سبز سبز

سبز منم که می زنم  زنگ به برگ و بار تو

روز منم که می خزم  باز به سایه سار  تو

یار منم که می برم  حافظه ی دیار را

دوست منم قدم قدم  دور اما کنار تو

ناب منم که می خرم  تلخ ترین شراب تو

آب منم که می روم  تا  ته خواب زار تو

داغ که نه باغ تو ام ؛ لاله ی زخمگاه من

مست منم که می چکم  از سر آبشار تو

اوج منم ؛ غزل منم ؛ موج به اندازه ی تو

باد منم  به  نرمی ی  حریر  تیغ دار  تو

شور منم به ساز تو ؛ تلخ تر از نماز تو

راز منم بسته ی تو ؛ سبز ترین  بهار تو

                                                       شهریار قنبری

کمی با من مدارا کن

کمی با من مدارا کن

که خود را با تو بشناسم
                                  من گم را تو پیدا کن
تو را از شب جدا کردم

تو را از قصه آوردم

نمی شد با تو بد باشم

نمی شد از تو برگردم
                                  کمی با من مدارا کن
نه از برگم  نه از جنگل
نه از باران  نه از شبنم
نه  آن  تعمیدی  رودم
نه  آن  مریم ترین مریم
منم همسقف دیروزی
که  عطر  خانگی  دارم
که دستان تو را باید
به  شام  سفره  بسپارم
اگر  سختم  اگر  دشوار
اگر  سیل  مصیبت بار
اگر  تلخم  اگر  بیمار
منم  از  عشق تو بسیار

مروارید

از آسمان قطره بارانی در دریای پر موج فرو افتاد

امواج دریا به گوشش سیلی زدند و آزارش دادند

ولی خدا صبر و امید قطره خرد را با لطف بی پایان خویش پاداش داد و

او را در میان صدف نهاد. از آن پس؛ مروارید غلتان بر تاج امپراتور و

سینه ی سیمین تنان جلوه گری می کند و من اکنون در میان سنگ ها؛

صدف های بازمانده دریای کهن را می جویم