بهشت خاطر
این نسیم تازه ی جان آفرین
از کدامین باغ بر من می وزد ؟
وز کدامین آسمان این آفتاب
کلبه ام را نور باران می کند ؟
در اتاق تنگ گرد آلود من
این همه بوی گل امشب از کجاست ؟
این نواها٬ این ترنم های مهر
از کدامین چنگ خوش آوا رهاست ؟
های! ای سرگشته در این جستجو
خویشتن را بی سبب فرسوده ای
لحظه هایی دور از غوغای دهر٬
در بهشت خاطر خود بوده ای
شب نتابد آفتاب٬ این عشق توست
در حریم آن فضا پر می کشی
باز تاب آن صفای باطن است
این گل نوری که در بر می کشی
من و تو ...
من و تو یکی دهانیم
که با همه ی صدایش
به زیباترین سرودی خواناست
من و تو یکی دیدگانیم
که دنیا را هر دم
در منظر خویش
تازه تر می سازد
نفرتی...
از هر آنچه بازمان دارد
از هر آنچه وادارمان
که به دنبال بنگریم٬
دستی...
که خطی گستاخ به باطل می کشد
من و تو یکی شوریم
از هر شعله ای برتر
که هیچ گاه شکست را بر ما چیرگی نیست
چرا که از عشق
روئین تنیم
و پرستویی که در پناه بام آشیان کرده است
با آمد شدنی شتابناک
خانه را
از خدایی گمشده
لبریز می کند.
برای صدفم ٬ عزیزترینم
در روزی با طعم شیرین تولدت.
به چشم من؛
تو اون کوهی...
تو همون اوج غریب قله هایی
تو دلت فریاده اما بی صدایی
تو مثل قله های مه گرفته
منم اون ابر دلتنگ زمستون
دلم می خواد بذارم سر رو شونت
ببارم نم نم دلگیر بارون
تو اون کوه بلندی
که سر تا پا غروره
کشیده سر به خورشید
غریب و بی عبوره
تو تنها تکیه گاهی
برای خستگی هام
تو می دونی چی می گم
تو گوش می دی به حرفام
اگه سبزم٬ اگه جنگل
اگه ماهی٬ اگه دریا
اگه اسمم همه جا هست
روی لب ها٬ تو کتاب ها
اگه رودم٬ رود "گنگ"ام
مث بودا اگه پاک
اگه نوری به صلیبم
اگه گنجی زیر خاک...
واسه تو قد یه برگم
پیش تو راضی به مرگم
اگه پاکم مث معبد
اگه عاشق مث هندو
مث بندر واسه قایق
واسه قایق٬ مث پارو
اگه عکس "چهل ستون"ام
اگه شهری بی حصار
واسه آرش تیر آخر
واسه جاده یه سوار...
واسه تو قد یه برگم
پیش تو راضی به مرگم