اولین بار

اولین بار  اولین بار

اولین دل؛ دل دیدار

اولین تب؛ اولین شب

اولین نامه ی کوتاه

از من و تو تا خود ماه

                                   اولین بار  اولین بار
                                  
                                   آخرین فرصت ما بود

                                   بهترین جای ترانه

                                    بهترین جای صدا بود

با تو . . .

با تو برمی خیزم
غزلی می ریزم
پر  پروازم  را
از تو می آویزم

می برد تا دریا
ساز لب سوخته را
پر قویی بر آب
آخرین شعر مرا

باز شو مثل سحر
در عبور از هر در
مرغ دریایی باش
خوش بخوانم از سر

با تو خواهم رقصید
با تو خواهم خندید
همه ی شعرم را
به تو خواهم بخشید

این روزا . . .

این روزا کار گلدونا از شبنمی تر شدنه
آرزوی شقایقا یه شب کبوتر شدنه

این روزا توی هر قفس یکی دو تا قناریه
شبا غم قناریا تو خواب خونه جاریه

این روزا عادت گلا مرگ و بهونه کردنه
کار چشای آدما دل رو دیوونه کردنه

این روزا فرصت دلا برای عاشقی کمه
زخمای بی ستاره ها تشنه ی یاس مرهمه

این روزا فصل غربت عشق و بیدای مجنونه
بغضای کال باغچه ها منتظر یه بارونه

این روزا درد عاشقا فقط غم ندیدنه
مشکل بی ستاره ها یه کم ستاره چیدنه

فانوس

من به فکر صبحم        صبحی پر از امید

لطیف تر از شبنم        غنی تر از خورشید

توی ظلمت شبهام      به پای یک فانوس

در  انتظار  صبح           شمارش  معکوس

کمی پنجره . . .

یک کلبه ی خراب و کمی پنجره
یک ذره آفتاب و کمی پنجره

ای کاش جای این همه دیوار و سنگ
آیینه بود و آب و کمی پنجره

در این سیاه چال سراسر سوال
چشم و دلی مجاب و کمی پنجره

بویی ز نان و گل به همه میرسید
با برگی از کتاب و کمی پنجره

موسیقی سکوت شب و بوی سیب
یک قطعه شعر ناب و کمی پنجره